استعمال لفظ در شخصاستعمال لفظ در شخص بر اطلاق لفظ و اراده شخص آن لفظ اطلاق می‌شود. ۱ - تعریفاستعمال لفظ در شخص، از اقسام استعمال لفظ در لفظ و به معنای اطلاق لفظ و اراده شخص آن است. در این نوع استعمال، لفظی بر زبان آورده شده و خود آن اراده می‌شود، نه نوع ، صنف و یا مثل آن، مانند آن که گفته شود «زید لفظ» و از آن، شخص کلمه زید قصد شود؛ یعنی لفظ زید، لفظ است. ۲ - دیدگاه اصولیوندرباره استعمال لفظ در شخص، میان اصولیون اختلاف است. برخی مانند مرحوم « صاحب فصول » معتقدند صحت اطلاق مذکور بدون تأویل و تصرف، محل اشکال است، زیرا یا اتحاد دال و مدلول پیش می‌آید و یا مستلزم ترکیب قضیه از دو جزء خواهد بود، که هر دو باطل است. برخی دیگر هم چون مرحوم « صاحب کفایة » معتقدند استعمال لفظ در شخص، استعمال نیست. [۵]
فاضل لنکرانی، محمد، سیری کامل در اصول فقه، ج۱، ص ۵۴۳-۵۴۱.
[۶]
فاضل لنکرانی، محمد، کفایة الاصول، ج۱، ص۷۸.
[۷]
سبزواری، عبدالاعلی، تهذیب الاصول، ج۱، ص۲۲.
۳ - پانویس
۴ - منبعفرهنگنامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۱۸۵، برگرفته از مقاله «استعمال لفظ در شخص». |